De regering
werkt momenteel aan een wetsontwerp dat de regels over deeltijds werk op een
gevaarlijke manier versoepelt. Ze wil aan één van de meest kostbare aspecten
van het leven van een werknemer raken, nl. het
evenwicht tussen privé- en beroepsleven. Men hoeft heus geen kernfysicus te
zijn om te beseffen dat dit een zware impact zal hebben op de zorgsector, nog
steeds een overwegend vrouwelijke sector met veel deeltijdse
arbeid.
De regeringsplannen in 3 punten:
1. Geen duidelijkheid mogelijke werkuren in je contract
2. Uurroosters krijg je pas dag voordien.
3. Geen loontoeslag voor bijkomende uren
Deeltijdse werknemers worden vaak “als joker”
ingezet “om de gaten op te vullen.” In ons ziekenhuis weet men op zeer
creatieve wijze de wet op de meeruren bij deeltijdse arbeid (loontoeslag voor bijkomende uren) te omzeilen door het aanbieden van aparte
dagcontracten. Dit heeft in het verleden
al voor opmerkelijke toestanden gezorgd … Om te beginnen worden zorgkundigen in
ons ziekenhuis maximaal voor ¾ jobtime aangenomen omdat (in de woorden van de
directie) “een zorgkundige niet meer
opbrengt.” Maar als er op een andere dienst een tekort dreigt (die niet kan
ingevuld worden door de mobiele equipe) mag een zorgkundige plots wél bovenop
zijn/haar uren op de eigen dienst met
een extra dagcontract elders aan de slag, zelfs als er op de eigen dienst
tegelijkertijd óók een tekort is. “Rare
jongens: die Romeinen,” reageert men in de Asterix-strips op dergelijke
maffe toestanden …
Vandaag moeten de werknemers
(zelfs in het geval van een variabele werkregeling) hun precieze werkroosters minimum 5 dagen op voorhand
kennen. In ons ziekenhuis is die periode
zelfs iets langer door het vastklikprincipe in SAGA. Verder zetten de plannen
van de regering ook de oproeppremie (*) voor deeltijdsen op losse schroeven (*50
Euro indien binnen de 24 uur ingesprongen wordt)
Het wetsontwerp van de regering
voorziet eveneens dat algemeen verbindend verklaarde sectorale afwijkingen niet
meer kunnen bestaan. Vroeger was er dankzij de sociale dialoog op sectoraal
vlak een zekere stabiliteit in de uithanging van de uurroosters. Morgen zou de
regering dit alles met één hand van tafel vegen.
Deeltijdse job, deeltijds leven?
Hoewel « Jobs, jobs, jobs » het steeds weerkerende refrein
van de regering is, lijkt deze enkel onzekere en flexibele banen te willen
scheppen. Deze nieuwe aanvallen op de deeltijdse werknemers past daarin. Voor de BBTK zijn de geplande maatregelen
onaanvaardbaar. Ze zullen deeltijdse werknemers enkel kwetsbaarder maken,
dereguleren en hen veroordelen tot deeltijds werk in een stelsel dat weinig
marge biedt om hieruit te geraken en een « normaal » leven te leiden.
In werkelijkheid maakt een
dergelijke variabiliteit het onmogelijk om twee banen te cumuleren. Het is
onmogelijk om je privé- en beroepsleven op een degelijke manier te combineren.
Je kunt geen stabiel gezinsleven leiden of echte toekomstplannen maken. Het
zwaard van Damocles hangt voortdurend boven je hoofd.
Het begint stilaan duidelijk te worden
wat Maggie De Block bedoelt met “de
arbeidsregeling in de zorgsector dient aangepast te worden” … De regering bewijst nóg maar eens
enkel de belangen van de werkgevers en de rijken te verdedigen.
Een voorbeeld …
Virginie, halftijds opvoedster in de gehandicaptensector en samenwonende moeder:
“Vroeger had ik twee halftijdse
jobs, nu maar één meer. Ik heb het vandaag moeilijk om extra uren te vinden via
een andere job. Op financieel vlak is het zwaar om het hoofd boven water te
houden. Gelukkig heb ik een partner die me steunt. Alleenstaande werkneemsters
met kinderen moeten het nog moeilijker hebben! Met een loon van zowat € 900 à €
1.000 naargelang van de barema’s is het niet te doen. Momenteel halen we de
buikriem aan en slagen we erin de eindjes aan mekaar te knopen. Door mijn
arbeidsregeling kan ik wel tijd doorbrengen met mijn dochter (dat is de
positieve kant van de zaak), maar kan ik niet doen wat ik zou willen met haar…
Daar is niet genoeg geld voor en we moeten voortdurend keuzes maken. Er is geen
plaats voor extraatjes, uitjes, hobby’s, ontspanning, … Je kan zo’n situatie
een tijdje “accepteren” maar niet je hele leven lang. Ik zou graag extra uren
vinden maar het lukt me niet. Concreet kan ik door mijn onzekere uurrooster
niet gemakkelijk beschikbaar zijn voor een andere werkgever. Dat is een
vicieuze cirkel.”
De komende jaren staan er ons heel wat hervormingen te wachten in de zorg en spijtig genoeg lijkt het lot van de werknemers in de plannen van Maggie van weinig belang.
